Karamsarmışım bugünlerde.
Belki de...
Yaşadıklarımız bazen alıveriyor içimizdeki yaşama sevincimizi, mutsuz olmaya zorluyor bizi. Kendimizi mutlu olmak için sebep ararken buluyoruz. Mutlu olmak için sebebe gerek var mı?
Sessizliğime dönmeliyim, kendi içimdeki yanlızlığıma. Zaten nasıl geldim ki buraya?
Kim tuttu ellerimden, kim kandırdı kalbimi?
Kiminle yürüdüm ıssız sokaklarda.
Düşünmemeliydim hiç düşünmemeli...
Oysaki sadece bir kaç ay geç kalmışım sana da, hayata da. Şimdi ne yapılabilir ki?
Düşünüyorum da seninle sensiz çıktığım bu yolda ışıklı bi ara sokak bulabilir miyim?
Evet kaçıyorum kaçmaktan başka yol var mı, varsa da ben bilmiorum.
Ne tarafa yürüyorum boş sokaklara mı, beni bekleyen sensiz kalabalığa mı?
Benim gölgem bile bana fazla gelirken etrafımdaki kalabalıkta ne böyle?
Canım mı yanıyor ne!
Korkar mıydım eskiden de?
Sebeplerim, amaçlarım, hedeflerim... Hepsi değişti. Tıpkı aşkın değişen rengi gibi.
Aşk güzeldir ama doğru olduğunda. Ben ise aşkın en acı yüzüne şahit oldum.
İmkansız aşk!
Ah AŞK imkansız olmasaydın da bu kadar güzel olur muydun?
Ve geriye sadece hayaller kalır...
Şimdi
Kendi sessizliğimdeki sesleri arıyorum. Ne bir neşe, ne bir kahkaha. Önümdeki düşleri görüyorum. Düşlediklerim yanımda!
Hey AŞK Neredesin?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder